Jaka klasa wzmacniacza?

Wzmacniacze samochodowe charakteryzują się różnymi klasami pracy. Podział na klasy określa, przez jaką część okresu sygnału sinusoidalnego zastosowany we wzmacniaczu tranzystor przewodzi prąd. Klasę wzmacniacza określa również tzw. punkt pracy. Jest to stan, w którym znajduje się lampa lub tranzystor, gdy nie jest podawany sygnał wejściowy. Klasy wzmacniaczy przyjęło się oznaczać literami. W wypadku wzmacniaczy samochodowych do najpopularniejszych należą klasy AB i D.

Modele klasy AB stanowią kompromis między konstrukcjami pracującymi w klasie A i w klasie B. Jeżeli poziom sygnału wejściowego jest niski, pracują w klasie A, a gdy jest wysoki, pracują w klasie B. W tego typu wzmacniaczach czas przewodzenia jest dłuższy niż pół okresu, ale nie większy niż jeden okres sygnału sinusoidalnego. Wzmacniacze klasy AB mają większą skuteczność niż modele należące do klasy A. Charakteryzują się niewielkim poziomem zniekształceń harmonicznych i sprawnością na poziomie 50–70 proc.

We wzmacniaczu klasy D tranzystor pracuje jak klucz (przełącznik), przełączając się ze stanu nasycenia do odcięcia i odwrotnie. Zatem tranzystor albo całkowicie przewodzi, albo nie przewodzi w ogóle. Przełączanie to odbywa się z częstotliwością znacznie przewyższającą maksymalną częstotliwość pasma akustycznego. Wzmacniacze te często określane są mianem cyfrowych, co sugerowałaby nawet litera D (jak „digital”) przypisana do tej klasy. Tymczasem jest to w rzeczywistości kolejna klasa wzmacniaczy analogowych, która charakteryzuje się dużą sprawnością (powyżej 90 proc.) i wprowadza niewielkie zniekształcenia harmoniczne. Wzmacniacze klasy D ze względu na swój sposób działania nazywane są wzmacniaczami impulsowymi.

Do zasilenia subwoofera pasywnego niezbędne jest zastosowanie zewnętrznego wzmacniacza samochodowego, dysponującego odpowiednią mocą.