Montaż klimatyzatora typu split

Ze względna na precyzyjny mechanizm klimatyzatora typu split i zachodzące w nim skomplikowane zjawiska fizyczne montaż powinna wykonywać wyspecjalizowana firma. Najpoważniejsze prace wymagają wywiercenia w ścianie otworu o średnicy ok. 65 mm do poprowadzenia rurek łączących jednostkę zewnętrzną z wewnętrzną. Wymagają one użycia wiertarki udarowej dużej mocy, jeśli jest konieczność przewiercenia grubej ściany nośnej, aby połączyć obie jednostki. Rurki łączące jednostki należy prowadzić jak najkrótszą drogą, niekolidującą z innymi instalacjami, np. elektryczną. W mieszkaniu są one prowadzone pod tynkiem, co daje najlepszy efekt estetyczny (najlepiej robić to w czasie remontu ze względu na kucie ścian), albo po powierzchni ścian i przykryte osłonami z tworzywa w kolorze ściany. Ważne są także różnica wysokości między jednostkami wewnętrzną i zewnętrzną i odległości między nimi, określone w danych klimatyzatora.

Jednostka wewnętrzna wisząca na ścianie powinna być umieszczona:

• „„min. 250 cm od podłogi,
• „„min. 15 cm od sufitu,
• „„min. 15 cm od ściany prostopadłej do klimatyzatora.

Wybierając miejsce lokalizacji jednostki wewnętrznej, należy zapewnić równomierne rozprowadzanie powietrza w pomieszczeniu i unikanie przeciągów w strefie stałego przebywania ludzi, czyli unikanie kierowania schłodzonego powietrzna bezpośrednio na osoby w pomieszczeniu w celu uniknięcia problemów zdrowotnych. Dlatego ważne jest rozmieszczenie mebli w pokoju, sypialni czy miejscu pracy, aby unikać bezpośredniego nadmuchu schłodzonego powietrza. Warto pamiętać o dostępie do klimatyzatora w celu serwisowania, aby wygodnie można było wyjmować filtry czy dezynfekować parownik. Lokalizacja jednostki zewnętrznej jest uzależniona od różnych czynników. W miarę możliwości warto przewidzieć jej montaż tak, aby odległość od jednostki wewnętrznej była możliwie jak najkrótsza.

Podobnie trzeba zachować odpowiednie odległości:

• „„30 cm od ściany bocznej,
• „„200 cm na wylot powietrza bez przeszkód,
• „„50 cm wolnej przestrzeni od góry i 50 cm od ściany.

UWAGA! Odległość między jednostką wewnętrzną a zewnętrzną jest zależna od mocy jednostki zewnętrznej i ściśle określona. Im mniejsza moc, tym mniejsza odległość miedzy jednostkami. Określona jest także różnica poziomów między jednostkami.

Jednostkę zewnętrzną montujemy zazwyczaj na balkonie lub na ścianie na konstrukcji wsporczej typu L, przytwierdzonej do ściany zewnętrznej budynku. Możemy ją posadowić na konstrukcji nośnej na dachu obiektu lub na wylewce betonowej na gruncie. W wypadku klimatyzatorów z pompą ciepła jednostkę zewnętrzną należy montować około 30–50 cm nad gruntem, tak aby umożliwić odpływ i gromadzenie kondensatu powstałego w trakcie odszraniania agregatu zewnętrznego. Ponadto jednostki zewnętrzne powinny być montowane w miejscach dobrze wentylowanych. Warto też wiedzieć, że jednostka zewnętrzna zamontowana w bardzo nasłonecznionym miejscu niepotrzebnie się nagrzewa, co zmniejsza efektywność pracy klimatyzatora, dlatego najlepiej wybrać północną stronę budynku.

Ważne jest też wypoziomowanie zamocowania podstawy jednostki zewnętrznej. Drgania powodowane pracą sprężarki mogą powodować przesuwanie klimatyzatora, co może być przyczyną rozszczelnienia przewodów z czynnikiem chłodzącym. Może być z tego powodu zwiększony poziom hałasu. Należy stosować podkładki antywibracyjne.

W miarę możliwości należy zapewnić łatwy dostęp dla celów serwisowych. Bardzo istotną kwestią jest też wybór lokalizacji, w której hałas emitowany, głównie przez wentylatory i sprężarkę, nie będzie przeszkadzał użytkownikowi i sąsiadom. Nie zaleca się montować agregatu w pobliżu okien i wejść do budynków.

Rurka odprowadzająca skropliny nie powinna odprowadzać cieczy po ścianie, ponieważ powstanie zaciek na murze. Dlatego też montażem klimatyzacji powinna zajmować się specjalistyczna firma.

Należy wykonać także instalację elektryczną, czyli doprowadzić zasilanie (230 V) do jednostki wewnętrznej i zewnętrznej.

Instalację należy odpowietrzyć, co powinny wykonywać specjalistyczne firmy. W momencie uruchamiania konieczne jest przeprowadzenie próby szczelności instalacji przez napełnienie jej azotem pod określonym ciśnieniem. Skutkiem nieszczelności układu może być ubytek czynnika chłodniczego, zmiana składu mieszaniny czynnika chłodniczego, jej właściwości termodynamicznych, co może powodować brak efektu chłodzenia lub grzania, rozpad oleju smarnego, uszkodzenie sprężarki.

Kolejnym krokiem jest osiągnięcie określonego poziomu próżni. Zawartość powietrza jest bardzo niekorzystna, gdyż wpływa na zwiększenie ciśnienia skraplania oraz obciążenia termicznego sprężarki. Ewentualna wilgoć w powietrzu przy temperaturze poniżej 0 °C powoduje jej zamarzanie w postaci wody, co może uszkodzić urządzenie. Tlen w obecności wilgoci powoduje rozkład czynnika chłodniczego, a powstające przy tym agresywne związki przyspieszają korozję wielu elementów systemu.

Różne sposoby mocowania jednostki zewnętrznej.