Normy dotyczące rusztowań i drabin

Różnorodne przepisy związane z rusztowaniami i im podobnymi tymczasowymi konstrukcjami opisane są m.in. w polskich i europejskich normach.

Są to zarówno starsze, jak i nowsze przepisy. Dla przykładu normy PN-EN 12810-1 U i PN-EN 12810-2 U, odnoszące się do rusztowań elewacyjnych z elementów prefabrykowanych, pochodzą z 2004 r.

Zgodnie z przepisami drabiny nie są urządzeniami czy narzędziami. Powinny jednak spełniać wymagania przepisów ustawy o ogólnym bezpieczeństwie produktów. Podstawowymi dokumentami odnoszącymi się do drabin są normy PN-EN 131. Opisują one m.in. wymagania ogólne dotyczące materiałów konstrukcyjnych, takich jak stop aluminium, stal, tworzywa sztuczne, drewno, służących do produkcji drabin przenośnych ogólnego przeznaczenia. Nie uwzględniają jednak drabin o specjalnym, jak również profesjonalnym przeznaczeniu, np. drabin pożarniczych. W tym roku została opracowana nowa wersja normy – PN-EN 131-2+A2:2017-02. Wprowadza ona surowsze wymagania, dzieląc jednocześnie drabiny na dwie klasy – „professional” (do użytku w środowisku pracy) i „non-professional” (do użytku prywatnego). Według nowego opracowania drabiny, których wysokość przekracza 3 m, powinny mieć poszerzoną podstawę, która może mieć nawet 1,2 m. Wprowadzono też m.in. test obciążenia ciągłego oraz badania poślizgu drabiny i odporności na skręcanie (dla drabin stojących). Nowe wydanie normy ma obowiązywać w całej Europie najpóźniej do końca 2017 r.