Wizjer elektroniczny a tradycyjny

To, co ma zostać zarejestrowane przez matrycę, można oglądać w wizjerze aparatu. Standardowo w lustrzankach cyfrowych jest stosowany wizjer optyczny. Odbite od lustra głównego światło przechodzi przez soczewkę i matówkę, a następnie trafia do pryzmatu pentagonalnego, który oddaje nieodwrócony obraz z lustra do wizjera. W standardowych lustrzankach wizjer zapewnia 95 proc. pokrycia kadru w pionie i poziomie, w najlepszych sięga ono 100 proc.

Z uwagi na brak lustra w kompaktach tradycyjnych i systemowych zazwyczaj nie jest stosowany wizjer optyczny, lecz elektroniczny, zwany inaczej EVF (electronic viewfinder). Jest to nic innego jak miniaturowy wyświetlacz, który pokazuje obraz z matrycy. Podstawowe wizjery mają rozdzielczość około 230 000 punktów, czyli 320 × 240 pikseli. W bardziej zaawansowanych jest to rozdzielczość VGA, jednak najlepsze wizjery mają rozdzielczość nawet 2 360 000 punktów. Dużą zaletą jest fakt, że EVF pokrywa kadr w 100 proc. Oczywiście, wiele aparatów, zwłaszcza kompaktów systemowych, jest całkowicie pozbawionych wizjerów. Jeśli jednak dla klienta jest to niezbędny dodatek, może on zastosować opcjonalny celownik EVF, który jest podłączany do złącza hot shoe. Możliwość taką oferują niektóre aparaty. Niezależnie od typu wizjera jego wykorzystanie jest szczególnie przydatne podczas fotografowania w świetle słonecznym. Kadrowanie na ekranie LCD jest w takiej sytuacji bardzo trudne i niewygodne.