Techniki prania i suszenia

Procesy prania i suszenia opierają się na zasadach mechaniki oraz prawach fizyki. Mogą być przy tym wsparte wieloma dodatkowymi technikami, np. wtłoczeniem do bębna pary wodnej, zraszaniem tkanin czy zastosowaniem specjalnych obiegów wody mieszających detergent.

Jak wspomnieliśmy we wcześniejszych rozdziałach, aby tkanina była skutecznie wyprana, muszą być odpowiednio dobrane cztery podstawowe czynniki: temperatura, czas, detergenty oraz mechanika prania. To właśnie kwartet tych determinantów daje idealne rezultaty, czego rezultatem są czyste tkaniny. Odpowiednio wzmocniony daje jeszcze lepsze wyniki.

Techniki prania

Proces prania rozpoczyna zawsze użytkownik. To on dzięki programatorowi ustawia odpowiednie parametry, a więc program prania. Po wyborze odpowiedniej opcji programator wysyła sygnał do zaworu elektromagnetycznego, który się otwiera i wpuszcza wodę do urządzenia. To czynność bazowa, rozpoczynająca każdy proces prania. Kolejne etapy w zależności od marki i modelu mogą już się od siebie znacznie różnić. Przyjrzyjmy się więc najważniejszym technikom prania.

• Pranie standardowe – polega na mechanicznym pocieraniu tkanin o strukturę bębna i usuwaniu plam. Po wybraniu programu woda trafi a do dozownika na detergenty, wypłukując po drodze środek czyszczący (odpowiedni do danego procesu). Po osiągnięciu określonego poziomu wody przez urządzenie zbiornik z wodą zaczyna się nagrzewać. Temperaturą w tym wypadku steruje także programator, dobierający optymalną wartość dla danego programu. Po wpuszczeniu wody do bębna ten obraca się na zmianę w dwóch kierunkach z określoną prędkością. Proces przerzucania ubrań z jednej na drugą stronę, a także spadania na metalową powierzchnię bębna pozwala ocierać tkaninę i w ten sposób usuwać zabrudzenia. Po określonym czasie prania woda dzięki pompie zostaje wypompowana z bębna. Następnie aktywowany jest etap wirowania, czyli szybkie obroty bębna w celu wysuszenia ubrań. Proces ten jest klasycznym przykładem prania mechanicznego (standardowego).
• Pranie ze zraszaniem, tzw. pranie deszczowe – polega na zamontowaniu dodatkowej pompy, która pobiera wodę z detergentem z dna bębna i przez niezależny system obiegu wody transportuje mieszaninę do górnej części bębna. W ten sposób wpuszcza wodę, która spryskuje tkaninę równomiernie od góry. Producenci stosują jednoelementowy system zraszania, ale są też takie konstrukcje, które wykorzystują dwa, a nawet trzy natryski w bębnie. Nie oznacza to jednak poboru większej ilości wody. Zraszanie może odbywać się nieustannie, przez cały okres prania, albo też cyklicznie, automatycznie wyłączając się. Pranie tego typu to połączenie techniki mechanicznej z wymuszonym zraszaniem.
• Pranie z napowietrzaniem, tzw. pranie bąbelkowe – to technika wykorzystująca mechanizm napowietrzania wody. Rezultatem jest tworzenie znacznej ilości bąbelków. Zdaniem konstruktorów tej techniki wpływa to na efektywniejsze rozpuszczenie i wymieszanie się detergentu z wodą jeszcze przed rozpoczęciem cyklu prania. To z kolei daje efekt równomiernego rozprowadzenia detergentu na tkaninie i skuteczniejsze usunięcie plamy. Warto podkreślić, że technika ta pozwala prać wiele tkanin w dużo niższej temperaturze, co przekłada się w pewnej mierze na oszczędność energii. Poprawna nazwa to napowietrzane, choć zamiennie używa się określenia pranie „bąbelkowe”.
• Pranie z wstępnym wymieszaniem detergentu – jest to najnowsza technika niezależnego systemu mieszania wody ze środkami piorącymi w najbardziej innowacyjnych modelach na rynku. Po wypłukaniu dozownika woda z detergentem trafi a poniżej zbiornika z grzałką. Przez pierwsze kilka minut (ok. 6 min) przed rozpoczęciem prania roztwór ten jest mieszany przez pompy w obiegu zamkniętym. Dopiero po tych kilku minutach, kiedy detergent zdążył się rozpuścić i wymieszać z wodą, roztwór zostaje wtłoczony do bębna i rozpoczyna się cykl prania (po wcześniejszym namoczeniu tkanin czystą wodą). Dzięki temu nie występuję ryzyko zniszczenia lub odbarwienia tkaniny przez stężony środek chemiczny.
• Pranie parowe – jest techniką prania, która wykorzystuje wytwornicę pary do wtłoczenia jej do bębna. W ten sposób można zarówno prać, odświeżać, jak i czyścić, np. bęben. Pranie parowe polega na ogrzaniu zbiornika wodnego lub podgrzania rurek transportujących wodę do wytwornicy. Dzięki grzałkom woda osiąga stan pary i w ten sposób przez ujście w bębnie trafi a do niego. W zależności od producenta można spotkać modele z pojedynczymi uderzeniami pary albo ciągłym procesem parowania podczas cyklu prania. Pranie parowe pozwala osiągnąć bardzo dobre rezultaty prania, a dodatkowo tkanina jest mniej pognieciona. Walorami prania, ale też odświeżania parowego są aspekty higieniczne (w tym bakteriobójcze).

Techniki suszenia w pralkosuszarkach

W pralkosuszarkach wyróżniamy przede wszystkim suszenie kondensacyjne, które polega na skropleniu się wody z suszonej odzieży do pojemnika, który należy regularnie opróżniać. Pralkosuszarka wówczas pobiera powietrze z pomieszczenia i ogrzewa je za pomocą grzałki. Następnie wdmuchuje gorące powietrze do bębna i w ten sposób suszy tkaniny. Na rynku dostępne są także zaawansowane pralkosuszarki kondensacyjne z pompą ciepła. Urządzenie wtedy wykorzystuje do suszenia pompę ciepła, której działanie podobne jest do pracy chłodziarki, odbierającej ciepło z wnętrza ciepłych potraw i oddającej je na zewnątrz.